کاش آواره ترین ابر بهاری بودم ..

من كه آواره ترین ابر بهارم بی تو

شانه ای امن ندارم كه ببارم بی تو

باد می آید و دستان تو از من دورند

به زمین ریخته گل های انارم بی تو

خشكم و لخت تر از آنكه كلاغان حتی

خانه ای امن بسازند كنارم بی تو

تازه این باد فقط باد بهار است،خودت

فكر كن آخر پاییز چه دارم بی تو!

نه اناری به تنم مانده،نه برگی كه مگر

به خریدار بیفتد سر و كارم بی تو

كاش آواره ترین ابر بهاری بودم

تا شبی سر به بیابان بگذارم بی تو

پایم آن قدر فرو رفته كه با تیشه مگر

پا از این باغچه بیرون بگذارم بی تو